در جست‌‌وجوی زندگی
هالی هیمنه

دست‌هایت هست، صدایت هست، گرمایت هست، لبانت را می‌شنوم که کلماتِ شعر را به زیباترین شیوه‌ای که شنیده‌ام معنا می‌کنند. می‌دانی، من شاملو را با صدای تو می‌خوانم، هربار. صدایت در کلماتت می‌پیچد، کلماتت در سرم می‌پیچد و صدایت و کلماتت دلتنگی‌ام را بیشتر می‌کند. 

نفس‌کشیدنت را دوست دارم. نفس‌هایت معنای آرامش‌اند. نمی‌دانم شب‌ها چگونه بدونِ نفس‌هایت خوابم می‌برد. لابد بی‌هوش می‌شوم، وگرنه بدونِ این‌که گرمیِ نفس‌هایت گردنم را نوازش کند چگونه می‌توان با آرامشی تمام به خواب رفت؟ نفس بکش. نفس‌کشیدنت را دوست دارم. سرمای سختِ این‌روزهای زمستان را تنها گرمای نفس‌هایت جواب است. 

می‌دانی، من هربار خودم را در تو بیشتر پیدا می‌کنم. دست‌هایت یادآورِ زندگی‌ست. از زیباییِ دستانت نمی‌گویم چون تنها سکوتِ نوازشگرِ انگشتانم قادر است حقِ آن زیبایی را ادا کند. یا بوسه‌هایی که بعد از مدتی خیره‌ماندن به آن زیبایی بر دستانت می‌نشیند. دست‌هایت که کنارم هست، عالَم به احترامِ حضورت همه‌جا به استقبالمان می‌آید. زمین به آرامی زیرِ قدم‌هایمان رد می‌شود، دیوارها از کنارمان عبور می‌کنند، زمان بی‌صدا دقیقه‌ها را می‌شمارد، و مکان لحظه‌لحظه تغییر می‌کند بی‌اینکه نیاز باشد کمترین حرکتی کنیم. عزیزم، من دلتنگِ این بی‌زمانی و بی‌مکانی‌ام که در حضورت معنا می‌شود. می‌دانی وقتی انگشتانم را در انگشتانت گرفته‌ای و تنم را همراهِ خودت از لای‌به‌لای دنیای کتاب‌ها رد می‌کنی، من تکیه داده‌ام به حضورت و با تو چایی می‌نوشم و گاه گوش می‌شوم برای شنیدنِ کلماتت و گاه دهان می‌شوم برای گفتنِ کلمه‌هایی که دوست دارم تک‌تک‌شان را از من شنیده‌ باشی. از گربه‌ها می‌گوییم، از پرنده‌ها، از سگ‌ها، از خواب‌ها، از خاطره‌ها، از لحظاتی که تمامیتشان تنها حضورِ دیگری را کم داشت.

و حالا، روی مبلِ آبی‌یی که چشم‌اندازی گرم رو به کتاب‌ها دارد، ـ نه به گرمیِ حضورت کنارِ تنم ـ نوبتِ تو می‌شود، لبانت را می‌شنوم که می‌خواند: 

وقتی دلِ دست‌هایم
تنگ می‌شود برای انگشتانِ کوچکت
آن‌ها را می‌گذارم برابرِ خورشید
تا با ترکیبی از کسوف و گرما
دوری‌ات را معنا کند*

و صدایت و کلماتت مرا بیشتر دلتنگِ تو می‌کند. انگشتانِ دستم را گره می‌زنم به انگشتانِ کوچکت، و شعرِ بعدی را من با دستانت می‌خوانم. نزدیک‌تر به تو. نزدیکی به تو را دوست دارم؛ بی‌مکان، بی‌زمان. 


* از کتابِ شعرِ دستانت بوی نور می‌دهند اثرِ مصطفی مستور

  • ۳۶۷ بازدید
  • ‎۲۲ دی ۹۸، ۰۱:۰۰