هـالی هیمنـه

(متن: این رؤیا واقعی‌‌ست)

پی‌نوشت: اگر بگویم سال‌ها بود که صدای خودم را نشنیده بودم، شاید دروغ نگفته باشم. انگار که همیشه ازش فرار می‌کردم. ولی امروز با خودم گفتم آخر تا کی! بگذار این رؤیا واقعی شود؛ این من، واقعی شود. بس است خواندن با این صدای ذهنی. بعد همانطوری که جلوی لپ‌تاپ نشسته بودم، وبلاگم را باز کردم و شروع کردم به خواندن. بعد که به صدای خودم گوش کردم، اولش کمی غریب بود برایم؛ باز هم می‌خواستم ازش فرار کنم. انگار کسِ دیگری خوانده باشدش. ولی بارِ دوم، سوم... آن غربت کم‌کم از بین رفت. این صدای من است!

پی‌نوشت ۲: کیفیتِ صدا که تعریفی ندارد. چندتا اشتباهِ لفظی هم که دارد. رسایی هم که ندارد. هول‌هولکی هم که خوانده شده است. متوجه شدم که صدای موسیقیِ پس‌زمینه هم خیلی زیاد است. همۀ این‌ها دلیلی بود برای فراری مجدد. ولی بعد گفتم برای اولین ضبط، خیلی هم خوب است تازه! :)