هـالی هیمنـه

زوال آمال و رویاهایم را به چشم می‌بینم. چیزی نمانده که این سیل کاملا ویرانم کند. نه، حالم بد نیست؛ دیگر خوب و بدی حالی‌ام نمی‌شود.

گذشته از این حرفا، یادمه توی توییتر که بودم، همگی عادت داشتند هفته‌ای یکبار لینک پیام ناشناس می‌دادن و می‌گفتن نقدی، نصیحتی، انتقادی، پیشنهادی، فحشی چیزی اگه هست بیان بفرمایید. و طوری هم روی ناشناس بودن پیام‌ها تاکید می‌کردند که بالاخره یکی دو نفری بیاید و پیامی برایشان بگذارد. لحنم خارج شد انگار!

من تا حالا هرچی اینجا نوشته‌ام انگار طوری بوده که اصلا کسی بجز خودم اونارو نمی‌خونده. و از اونجایی که اهل کامنت دادنِ بی‌خود هم نیستم، به‌الطبع اینجا هم خیلی کم کامنت دریافت می‌کنم زیر پستهام. همچنین عادت بدی که دارم اینه که به هیچ وجه با کسی صمیمی نمی‌شم، یا لااقل تا اون حد که از ضمیر دوم شخص مفرد استفاده کنم. همهٔ اینا رو گفتم تا بدونید حتی یه بلاگرِ بیانی هم شاید محسوب نشم، بخاطر همین عدم ارتباط. با اینکه زیر نوشته‌های بقیه کامنت می‌ذارم، ولی به ندرت پیش میاد که دیالوگ باشن. علی ای حال، خواستم ببینم اینجا تنها خودمم یا کس دیگه‌ای هم هست. طبعا اگر انتقادی، پیشنهادی، نصیحتی، وصیتی، و در کل هرچی بود می‌شنوم. نمی‌دونم چی، شاید خودتونم ندونید. و در کل هیچی دیگه. اصلا نمیدونم چرا این حرفارو زدم. این اضافات هم به احتمال قوی موقتیه. همین. امکان نظر ناشناس رو هم باز می‌ذارم برای احتیاط.